Revolutionaironline

Ouderling Abbink slaat -ere wie ere toekomt- de spijker op de kop met zijn Holocaust-uitspraak. Met name natuurlijk omdat Micha -zelf een Jood- nooit de intentie heeft gehad Joden te willen kwetsen of beledigen maar ze juist te willen helpen vanuit zijn overtuiging dat de waarheid altijd in ieders belang is -uiteindelijk. Daar komt nog eens bij dat er als gevolg van Micha’s ‘Holocaustontkenning’ geen enkele maatschappelijke beroering is ontstaan –werkelijk niemand voelde zich beledigd en/of gekwetst door de artikelen van Micha met uitzondering van het -inmiddels opgeheven- MDI (Meldpunt Discriminatie Internet) dat nota bene voor zijn subsidie afhankelijk is van het doen van aangiftes tegen ‘antisemieten’ en ‘racisten’. Maar tegelijkertijd moeten we ook constateren dat deze Holocaust-uitspraak van Abbink lijnrecht ingaat tegen de internationale Holocaust-jurisprudentie die nu juist stelt -natuurlijk geheel ten onrechte- dat reeds het bestuderen van de Holocaust een daad van antisemitisme is. Micha heeft in elk geval opnieuw geschiedenis geschreven. Nu op naar de val van de pedofielen!

Het hof neemt als uitgangspunt dat voor het vaststellen van het beledigend karakter van een dergelijke onterechte ontkenning van historische feiten niet slechts maatgevend kan zijn de omstandigheid dat een (mogelijk niet getalsmatig te bepalen) aantal personen, behorend tot een in artikel 137c van het Wetboek van Strafrecht genoemde groep, zich daardoor gekwetst voelt, maar daadwerkelijk sprake moet zijn van aantasting van de eigenwaarde van een groep personen of het in diskrediet brengen ervan. Feit is dat de Holocaust een – in het bijzonder voor veel Joden als rechtstreekse slachtoffers en/of als nabestaanden daarvan begrijpelijk – emotioneel zeer beladen begrip vormt, en met name de ontkenning of bagatellisering ervan als buitengewoon pijnlijk wordt ervaren. Dit geldt ook voor andere – als vaststaand aan te nemen – historische gebeurtenissen waarvan te onderscheiden groepen mensen het slachtoffer zijn geworden. Het uitsluitend betwisten van historische feiten betekent naar het oordeel van het hof echter niet dat een te onderscheiden groep mensen, die van die feiten direct of indirect slachtoffer is geworden, daarmee ook zonder meer tevens in haar eigenwaarde wordt aangetast, of openlijk in diskrediet gebracht wordt. Die enkele betwisting vormt op zichzelf immers geen ontkenning van de kwaliteiten – en daarmee van de eer en goede naam – van die personen. Dat betrokkenen zich door die onterechte betwisting – begrijpelijk – in hun slachtofferschap aangetast voelen, doet daaraan niet af.