Revolutionaironline

De belangrijkste datum uit het leven van Marina Abramovic is 7 oktober 2016. Dat was niet de dag waarop ze de zoveelste prestigieuze prijs in ontvangst mocht nemen, maar de dag waarop Wikleaks begon met het publiceren van de Podesta-emails. Een van deze emails was afkomstig van Marina Abramovic, gedateerd 28 juni 2015, verstuurd in het holst van de nacht (2:35:08) en gericht aan Tony Podesta. De tekst: Dear Tony, I am so looking forward to the Spirit Cooking dinner at my place. Do you think you will be able to let me know if your brother is joining? All my love, Marina. In een interview met de Finacial Times op 2 december van dat jaar stond daarover het volgende:

she is being viciously trolled over a WikiLeaks revelation mini-row that has erupted about her hosting of a “spirit supper” that included a close associate of Hillary Clinton among the guests. It has escalated into “Clinton camp linked with satanic rituals” headlines and a level of poisonous abuse towards the artist herself that would floor most mortals. But she passes me her phone to show me one vile message after another: “I’m quite used to abuse,” she says. “But oh my god, we have had 24 hours of this, it’s everywhere now — I am the witch . . . I do the satanic cooking, I had abortions, everything . . . These people . . . 

Dit interview kwam precies uit op het moment dat de pizzagate-affaire een hoogtepunt bereikte en was ongetwijfeld bedoeld om de kunstenares een reddingsboei toe te werpen in de krankzinnige media-storm waarin ze was beland en waarin ze werd afgeschilderd als een satanische voorganger in pedo-rituelen van elite-perverts waarin kinderen worden doodgemarteld en baby’s aan stukken gesneden en opgegeten. In dit artikel proberen we dit alles in een perspectief te plaatsen. Dat kunnen we alleen maar doen door het presenteren van feiten en omstandigheden, want toegang tot directe bronnen die een antwoord kunnen geven op de vraag of Abramovic werkelijk een satanische pedo-heks is zijn niet beschikbaar. Vast staat dat de Podesta-broers aan wie de email is gericht pedofielen zijn die kinderen martelen. Dat blijkt onomstotelijk uit andere emails uit de Podesta-release van Wikileaks. Vast staat ook dat Tony Podesta een verzamelaar is van kunst waarin het martelen van kinderen central staat. Dat is niet het soort kunst dat Abramovic maakt, maar bloed en seks zijn weer wel belangijke Leitmotiven in haar werk. Geweld en martelen zijn dat ook, maar Abramovic past dat niet toe op kinderen, maar op zichzelf. Dat hier sprake is van een krankzinnige en explosieve cocktail aan feiten en omstandigheden moge duidelijk zijn, maar bewijs voor betrokkenheid van Abramovic bij horror-pedofilie is het niet. It comes down to this: wat bedoelde Abramovic met de woorden Spirit Cooking diner? Er zijn drie mogelijkheden:

-het gaat om een gewoon etentje dat schertsend zo wordt omschreven
-het gaat om een satanisch diner met satanische ingredienten en/of in een satanische setting dat een specifiek doel nastreeft, bijvoorbeeld het verhogen van de libido en/of de potentie of het maken van contact met duistere krachten (black magic)
-het gaat om een event waarin niet het nuttigen van voedsel centraal staat, maar het misbruiken van kinderen. Abramovic zou daarbij dan de rol vervullen van een ‘hogepriesteres’ in de stijl van de film Eyes Wide Shut van Stanley Kubrick

Zoals we zien in de beknopte biografie hieronder speelt Spirit Cooking een belangrijke rol in het oevre van Abramovic. Het is de titel van een kookboek voor afrodisiaca dat ze in 1996 uitbracht. Hierin is reeds sprake van het mengen van moedermelk en sperma dat –aangevuld met bloed- het ‘spirit coocking’ zou vormen, al blijft de precieze betekenis van dit mogelijke ritueel duister. In 1997 is Spirit Cooking de naam van een performance van haar in Rome waarin ze spreuken aanbrengt op een muur met een mengsel van bloed, moedermelk en sperma. Hiervan staat een video op Youtube die meer dan een miljoen keer is bekeken.

In 2007 maakt ze een vergelijkbaar ‘kunstwerk’ in Antwerpen met dezelfde naam, in de keuken van het Troubleyn Laboratorium van kunstenaar Jan Fabre. Dit alles plaatst de woorden in een specifieke context.

Waar het natuurlijk in de kern allemaal op neerkomt is de vraag: deugt Abramovic als mens? Is ze oprecht en autheniek als performace-kunstenaar of is ze in een bepaalde fase van haar leven in de greep geraakt van satanische krachten en zo ja, waar en wanneer kan dat dat zijn gebeurd? Deze vragen brengen ons naar Amsterdam waar Abramovic leefde en werkte in elk geval van 1976 tot 1988, dus van haar 30ste tot haar 42ste, de meest cruciale en creatieve jaren uit haar bestaan. Ze woonde in elk geval een deel van die jaren aan de Oude Schans dicht bij de Prins Hendrik Kade. Reeds direct na haar komst in Amsterdam ontmoette ze de Duitse kunstenaar Ulay die de liefde van haar leven werd. Samen vormden ze een uniek kunstenaars-duo dat de meest krankzinnige dingen deed. Het ‘laten versmelten’ van Marina’s ‘vrouwelijke energie en creativiteit’ met het mannelijk equivalent van Ulay moest een ‘creatieve hermafroditische cocktail’ vormen die de sluizen moest openen naar nieuwe creatieve dimensies. Ze vond direct ‘creatief onderdak’ bij het centrum voor hedendaagse kunst De Appel dat toen nog was gevestigd aan de Brouwersgracht. Hiermee wordt reeds direct een link gelegd met het Koninklijk Huis dat een speciale relatie heeft met De Appel: de huidige locatie aan de Prins Hendrik Kade werd in 2012 geopend door Maxima. In datzelfde jaar vond een ontmoeting plaats tussen Abramovic en Beatrix waarvan foto’s circuleren op internet.

Eind jaren 70 was performance kunst nog totaal onbekend in Nederland en Abramovic en De Appel speelden een pioniersrol. Een van de projecten van Abramovic bestond eruit dat ze ‘van leven ruilde’ met een hoer op de Wallen: de kunstenaar ging achter het raam zitten en de hoer werd kunstenaar bij De Appel. Een van haar inspiratoren in die tijd was de Amerikaanse performance-artiest Robin Winters die ook optrad in De Appel. In die jaren ging het maar om een ding: het opzoeken van grenzen en daar dan overheen gaan. Een van de performances van Winters was om iedereen bij het betreden van een performance alles te laten inleveren: sleutels, portemonee, paspoorten, you name it. Maar in plaats van het dan terug te geven, ging Winters ermee vandoor. De grenzen tussen kunst en real life werden met opzet opgerekt of zelfs geheel opgeheven, een motief dat ook zeer sterk naar voren komt in het bekendste ‘werk’ van Abramovic, de performance The Artist is Present uit 2010 in New York. Of deze creatieve approach ook een rol speelde bij het mysterieuze vliegtuigongeluk in Zwitserland in 1983 waarbij de oprichter van De Appel, Wies Smals, haar partner en haar 3-jarige zoontje om het leven kwamen is niet met zekerheid te zeggen. Wel staat vast dat in bepaalde avantgardistische kringen in die tijd het toepassen van geweld en ook zelfs moord werd gezien als een mogelijke vorm van kunst. Ook de aanslag op Rob Scholte in 1994 wordt wel eens vanuit deze optiek verklaard. Hoogetpunt in deze ‘beweging’ was de Duitse groep Minus Delta T (experimenteller Aktionskunst) die gewoon roofovervallen pleegde als vorm van ‘kunst’. Een andere figuur met wie Abramovic veel omging in Amsterdam was de vormgever Anthon Beeke. Maar Abramovic steeg verder en belandde in de gratie van kunstpaus Rudi Fuchs die haar in 1982 binnenbracht op de Documenta in Kassel, het meest prestigieuze kunst-event van Europa waarvan Fuchs toen artistiek directeur was. Via Fuchs kon Abramovic ook twee keer optreden in het Van Abbe Museum in Eindhoven. Ook een andere kunstpaus, Tijmen van Grootheest, zit in haar circle. Van Grootheest is in die jaren hoofdconservator van Museum Fodor en steunt naar financieel bij allerlei projecten, ondermeer ook inzake het spectaculaire The Lovers (zie biografie) dat ook wordt gesteund door het Stedelijk Museum. Via van Grootheest wordt opnieuw een brug geslagen naar het Koninklijk Huis. Als Marina en Beatrix elkaar ontmoeten in 2012 in Theater Carre, kan het moeilijk anders dan dat het ‘oude bekenden’ zijn.

Naast het ‘kunstenaarsduo’ Abramovic/Ulay liep in die jaren in Amsterdam nog een ander ‘kunstenaarsduo’ rond: O’Brien/Fortuyn. Beide koppels waren goed bevriend. De Britse beeldhouwer en schilder Robert O’Brien overlijdt in 1988, het jaar dat er ook een einde komt aan de Amsterdamse periode van Abramovic. O’Brien was volgens bronnen een pure satanist die ‘zwaar in de leer was’ bij Aleister Crowley die als een van de ‘grondleggers’ geldt van het seksuele satanisme. O’Brien was ook ‘lid’ van Crowley’s Thelema-groep op Sicilie. Alarmerend in dit verband is dat spirit cooking een ‘uitvinding’ schijnt te zijn van Crowley hetgeen er dus op zou kunnen wijzen dat Abramovic verregaand door hem en zijn seksuele satanisme is beinvloed.

Het is niet precies duidelijk waar Abramovic verbijft tussen 1988 en 1997 als ze met een nieuwe man, de Italiaanse kunstenaar Paolo Canevari, naar New York verkast. Duidelijk is wel dat ze in New York doordringt tot in de meest elitaire kringen van het land. Hebben haar mogelijke relaties met het Koninklijk Huis haar daarbij geholpen? Is ze in de VS de kant opgegaan van het satanisme en de sado-pedofilie en kwam ze aldus in aanraking met de Podesta-broers met wie ze in 2015 op intieme voet lijkt te verkeren? Of had ze die switch al gemaakt in Nederland onder invloed van Robert O’Brien? Onze analyse is dat het hele sado-pedo-gebeuren toch vooral thuishoort bij gemankeerde en gefrustreerde minkukels als John Podesta en Joris Demmink, ultieme loosers in het leven op het menselijke vlak. Mensen die totaal niet kunnen omgaan met gevoelens en emoties. In het leven van Marina Abramovic is nu juist alles gevoelens en emoties. Daartegenover staat de lezing dat Abramovic in haar performance art zo rucksichtlos is, dat zij ook het spelen van de rol van super-witch bij satanische rituelen waarin kinderen worden geofferd ziet als een vorm van kunst.

BEKNOPTE BIOGRAFIE VAN MARINA ABRAMOVIC
1946. Geboren te Belgrado in een gezin van keiharde Tito-communisten
1946-1952: Groeide op bij super-religeuze grootouders
1960: Ze doet een zelfmoordpoging door een pols door te snijden. Ze werd afgevoerd naar een ziekenhuis en gehecht
1970: Begint op te treden als performance-artiest in de underground scene van Belgrado. Alle elementen die haar werk kenmerken zijn reeds vanaf het begin aanwezig: auto-mutilatie, masochisme en zich laten vernederen door onbekenden
1971-1976: Huwelijk met Nesa Paripovic met wie ze deel uitmaakte van een groep van 6 militante student-artiesten
1973: Eerste internationale performance in Edinburgh waarin ze zichzelf op muziek met een mes tussen de vingers stak conform een Servisch drink-spel: hoe dronkener je wordt, hoe zwaarder je jezelf verwondt
1974: In een performance steekt ze en groot houten pentagram in brand, snijdt zich de haren af en de nagels, wept die in het vuur en gaat vervolgens zelf in het hart van het pentagram liggen. Door zuurstofgebrek verliest ze het bewustzijn en wordt afgevoerd.
1975: In een productie met de naam Thomas Lips snijdt ze naakt en in aanwezigheid van publiek met een scheermes een vijf-puntige ster in haar buik
1976: Escape naar Amsterdam om te ontvluchten aan het terreur-regime van haar ouders, vooral haar moeder die haar op alle mogelijke wijzen mishandelde waarin een belangrijke verklaring ligt voor de aard van haar werk
1976: Ontmoet haar grote liefde Ulay in Amsterdam. Met hem zou ze meer dan tien jaar een ‘artistieke twee-eenheid’ vormen. Vele jaren brengen ze door reizend door de wereld in een zwart Citroen-busje
1988: Het Chinese Muur-project Lovers waarin Ulay en zijzelf naar elkaar toelopen elk vanaf het einde van de Chinese Muur. Dit event markeert de breuk tussen haar en Ulay. Rond deze tijd zou ze Amsterdam hebben verlaten hoewel ze er wel een appartement kocht
1990: Deelname aan Art Meets Science in Amsterdam
1996: Boek Spirit Cooking, een ‘kookboek’ voor afrodisiaca. Hierin komt het mengen van moedermelk en sperma reeds voor
1997: Wint een Gouden Leeuw op de Biennale in Venetie met een performance waarin ze met een borstel stinkende en rottende karkassen van koeien ‘schoon-borstelt’. Zij deed dit als protest tegen de oorlog in Joegoslavie
1997: Ontmoet in Venetie de Italiaanse beeldhouwer Paolo Canevari met wie ze trouwt en verkast naar New York
1997: Spirit Cooking-exhibition in Rome waarop ze op witte muren met varkensbloed ‘verkrachtings-instructies’ aanbrengt
2007: Ze maakt een kuntswerk Spirit Cooking in de keuken van het Troubleyn Laboratorium van Jan Fabre in Antwerpen. Dit zijn dezelfde met bloed aangebrachte teksten op een witte muur die ook voorkomen in de ‘Pizzagate-video’s’
2009: Scheiding van Canevari
2010: Ze verwerft wereldfaam met de performance The Artist Is Present in het MoMa in New York waarin ze drie maanden lang (736 uur) vaak minuten lang een willekeurige bezoeker recht in de ogen kijkt. De effecten van deze performance zijn mindblowing. Ulay mengt zich tussen de bezoekers en neemt onverwacht plaats tegenover zijn voormalige geliefde. De Youtube hiervan is meer dan 600.000 keer bekeken.
2012: Ontmoeting met Beatrix backstage in Theater Carre na de performance van The Life and Death of Marina Abramovich
2013: Werkt samen met Lady Gaga bij haar derde album ArtPop
2013: Samenwerking met rapper Jay Z voor zijn video Picasso Baby. Later zou ze zich beklagen door Jay Z ‘te zijn gebruikt’
2013: Met steun van celebs als Lady Gaga en Jay Z werft ze bijna 7 ton om haar Marina Abramovic Institute (performance art centre) te kunnen openen in Hudson, New York.
2015: Ulay sleept haar voor de rechter omdat hij royalties claimt over de periode dat ze samenwerkten. De zaak komt in Nederland voor de rechter en ze moet Ulay 250.000 Euro betalen
2016: Via Wikileaks wordt een email van haar openbaar waarin ze de Podesta-broers uitnodigt voor een spirit cooking-diner bij haar thuis. Hiermee wordt haar een centrale rol toegemeten als ‘satanische heks’ van de Pizzagate-pedoring waarin kinderen zouden worden gemarteld en vermoord
2016: Haar 70ste verjaardag wordt luister bijgezet met haar biografie Walk Through Walls (samen met James Kaplan)