Alles voor de bühne
De afgelopen week stak er, zoals zo vaak, een mediastormpje op. In de Verenigde Staten neemt zoiets dan de vorm van een orkaan aan. Een orkaan die weer gaat liggen. Storm in een glas water. Daar zijn de media tenslotte voor, alles voor ons entertainment. We willen zo graag bezig gehouden worden, en we zijn zo bang voor verveling. Alleen vergeten we meestal dat we naar een toneelstukje zitten te kijken. En dat er mensen zijn die het stukje in elkaar gezet hebben. Voor ons aller vermaak, maar vooral voor ons aller bedrog.
Noem de naam Trump, en er is onmiddellijk hysterie. Kijken we naar de feiten, dan is er iets heel anders aan de hand. De democratische partij weet een moslimechtpaar op te trommelen, dat het belang van buitenlandse oorlogsvoering kan verdedigen. Want ze hebben een zoon opgeofferd in de strijd. Voor de veiligheid van de Amerikaanse burger natuurlijk. Want Irak en Saddam Hoessein vormden een grote bedreiging aan de grens van het land. Amerika zou aangevallen worden. Weapons of mass destruction lagen daar. En mevrouw Clinton vond het een zeer gerechtvaardigde inval. Ze stond er vierkant achter. De feiten hierover zijn inmiddels bij een groot publiek bekend. Maar er is een verkiezingscampagne gaande en dan moet je wat inzetten op die bühne. Liefst een paar acteurs die een groot kiezersbereik hebben: veteranen, families van gesneuvelden, militairen in het algemeen, gematigde en nationalistische moslims. Maar ja, die moet je natuurlijk zo regisseren dat je islamitische geloofsovertuigingen niet onderuithaalt. Dus geef je een echtpaar het woord, dan voert de man dat. De vrouw staat ernaast, een behoorlijke trede lager, en zwijgt. Dit gegeven leidde tot een observatie van Trump, als reactie op de aanval door het democratische toneelstukje. De man leek hem aardig en vooral emotioneel, begrijpelijk. De vrouw zweeg, en diende welllicht te zwijgen. Hij wist het niet. De orkaan kon niet groter zijn bij het publiek. Discriminatie, gebrek aan inlevingsvermogen, respectloos. De orkaan zwol aan tot een tornado.
Nu wil het geval dat ik opgroeide in een streng christelijk milieu. In de jaren zeventig was daar de vrouwenemancipatie nog niet doorgedrongen. Mijn oom beweerde glashard dat het in strijd met de Bijbel was als vrouwen in het openbaar het woord namen. Dat was verboden, want de apostel Paulus zei daarover: “Zoals in alle gemeenten der heiligen moeten de vrouwen in uw bijeenkomsten zwijgen. Het is hun niet toegestaan het woord te nemen; zij moeten ondergeschikt blijven, zoals trouwens de wet het voorschrijft.”
Om die reden kenden orthodoxe kerkgenootschappen geen vrouwelijke predikanten, en houden deze gelovigen het tot op de dag van vandaag vol dat vrouwen geen stemrecht hebben, en niet de politiek in mogen.
Maar de islam is een zeer verlichte religie, vrouwen hebben daarin een gelijkwaardige positie, en mogen vanzelfsprekend overal het woord voeren. Ze zitten niet apart achter een hekwerk, hebben dezelfde ingang tot de moskee. En vrouwelijke imams staan overal op het preekgestoelte.
Nee, meneer Trump, dat mevrouw Khan een trede lager staat dan haar man, en in alle talen zwijgt tijdens zijn toespraak tot het democratische conventie is geheel toevallig. U bent een ordinaire racist, u scheldt, en u heeft geen enkel respect voor moslimgelovigen.
Applaus voor de bedenkers van het democratische toneelstukje. Mission accomplished.
Margarita
margarita030716@gmail.com
Heb de moeite genomen om te kijken waarom artikelen van heer Kat aansprekender zijn dan jouw artikelen en als eerst doordat Micha zich direct richt tot de lezers zoals in een gesprek en niet in verhalende vorm met tussenzinnen.
Je begint met vier zinnen over storm/orkaan. En dan allerlei aannames, ‘we’ willen bezig gehouden worden. Wie is we?
Maar probeer eens zoals Kat de lezers direct aan te spreken.
Dus bijvoorbeeld: de afgelopen week ontstond een mediastorm in de VS omdat Hillary een pislamistisch echtpaar had opgetrommeld om bla bla
Ik ben het met deze opbouwende kritiek wel eens. Er is nieuws genoeg om over te schrijven. Je hoeft het niet aan te vullen met onzinnige dingen ertussen.
Hoi DeRol, mijn teksten zijn geen nieuwsberichten, zoals van Micha Kat, het is een wekelijkse column, en een wat meer afstandelijk commentaar op het nieuws. Dus een afgerond ‘verhaal’, in die zin is mijn stijl anders en minder direct. Maar dat is ook de bedoeling, we hebben alletwee een andere rol, en dat moet ook zo blijven!
Wacht die schrijfstijl doet me aan iemand denken. 273
Af en toe betrap ik mijzelf erop dat ik denk laat die mevrouw haar mond houden, snel naar huis gaan om aardappelen te schillen.
Als we de laatste tijd mevr. Clinton horen brallen en krijsen denk ik, mens hou toch eens een keer je mond.
Maar ook dichter bij huis hoor je op radio en TV ook allerlei brabbelkonten die een mening hebben over iets en die de kans krijgen die de ether in te slingeren.
In de strijd om aandacht worden de meest smerige trucks bedacht, momenteel heeft men gevonden dat kinderkaart uitspelen geen windeieren legt.
Dode kinderen op stranden, uitgemergelde kinderen ect. doen het mediageniek nog steeds goed. Ingestudeerde snik is een goede tweede, een droevige treurende vader -moeders treuren altijd- is ook ontdekt als zeer bruikbaar.
Dan een van de grootste misleidingen van de laatste 100 jaar, omgekomen soldaten: “Zij hebben hun leven gegeven” dat is simpelweg niet waar.
Ze zijn omgekomen ja, gesneuveld ja als je het zou wil noemen, in action.
De redenen waarvoor ze daar waren op de verkeerde plek op het verkeerde moment zijn divers. Maar geen enkele soldaat geeft zijn leven voor iets dat hij niet kent.
Vader Kahn is van mening dat de sharia wetgeving boven de Amerikaanse grondwet staat. Op de begrafenis van zijn zoon was ook een kopstuk aanwezig van een of andere fundamentalistische moslim organisatie. Kahn is gewoon een extremist en zijn zoon daar was ook iets goed mis mee. Let op wat ik nu voorspel. Er zal straks een berg shit over die militair naar boven komen. Waar je bang van wordt.