NWO-FAIL: AFSCHAFFING CONTANT GELD BLIJKT NIET MOGELIJK, BURGERS ACCEPTEREN HET NIET

  / door  Author

HOE MEER FRAUDE EN BEDROG AAN HET LICHT KOMT BIJ BANKEN, HOE MEER DE BURGERS ZULLEN GAAN HECHTEN AAN CONTANT GELD * NWO-PLANNEN GRIEKENLAND OM TE BOUWEN TOT CASHLOZE ELEKTRO-HORROR-STAAT FALEN JAMMERLIJK * NEDERLAND IS WAARSCHIJNLIJK HET ENIGE LAND WAAR DE SLAAFSE BURGERS ALLES ZULLEN DOEN WAT DE NWO ZE OPDRAAGT

[wp_ad_camp_1]

Het plan was conform het Bijbelse ’teken van het Beest’. Alleen ‘goedgekeurde’ burgers zouden nog kunnen beschikken over eigen geld om goederen en diensten te kopen. Complotdenkers, kinderrechten-activisten, anti-immigratie-activisten, anti-monarchisten: al deze ‘onwenselijke elementen’ zouden met een enkele muisklik kunnen worden uitgesloten van het betalingsverkeer en aldus zijn gedoemd hun leven te slijten als slaven in de werkkampen van de pedofielen. Maar uit de eerste ervaringen met dit cruciale onderdeel van de vestiging van de NWO blijkt dat de burgers hier niet in meegaan. Ook de meeste winkels en professionals (artsen, advocaten, loodgieters) hechten juist steeds meer waarde aan cash. De NWO lijkt hier een cruciale weeffout te hebben gemaakt: om de economie op te blazen moesten ze de banken opblazen (en vervolgens ‘redden’ met nep-geld en geld van de burger) maar hierdoor is het vertrouwen in e-banking en credit cards bij de burgers tot een nulpunt gedaald. Een massale vlucht in cash is het gevolg. Maar daarmee worden de plannen voor een cashless society van de NWO weer doorkruist. De enige mogelijkheid voor de Bilderbergers lijkt nu nog de shock and awe-methode: cold turkey van de ene op de andere dag cash verbieden. Zouden ze dat durven?

4 Replies to “NWO-FAIL: AFSCHAFFING CONTANT GELD BLIJKT NIET MOGELIJK, BURGERS ACCEPTEREN HET NIET”

  1. Een mooi verhaal op Swap I Chou dat je niet kunt lezen zonder ook aan de trieste teloorgang van Micha Kat te denken:

    Daar zit je dan. Voor je indrukwekkende schrijftafel. Links en rechts staat een monitor te flikkeren. Achter je kraakt een stapel dozen onder het gewicht van onverkoopbare boeken. Leeggezogen en kaalgeplukt ben je. Met slechts tienduizend euro aan liquide middelen weegt je kapitale villa loodzwaar op je schouders. Het fraaie pand dat je ooit kocht voor een prikkie, maar al geruime tijd geluk mist en koud aanvoelt. Al probeer je het nog wel, met hier en daar een schamel bosje bloemen. Het staat te koop. Al twee jaar. Rechts van je staat een fraaie globe. Een reliek. Lang geleden stond het symbool voor je ambities. Nu kijk je vermoeid naar de stapel juridische documenten die voor je liggen. Civiele en strafzaken die er stuk voor stuk niet om liegen. Daar komt misschien nog een strafzaak bij. Die oude vrouw die je aanreed op je midlife crisis bromfiets. Onverzekerd. De fiets staat te koop. Al twee jaar. een drama.

    Het begint allemaal zo fantastisch. Je verkoopt je aandeel in je succesvolle bedrijf. Nu bijna dertig jaar geleden. Je bent nog jong, maar kan gaan rentenieren. Je besluit om je eindelijk eens te gaan verdiepen in een oude passie: de moord op John F. Kennedy. Je begint voortvarend. Als voormalig verkoper weet je snel door te dringen tot de inner circle van de Amerikaanse JFK Research Community. Je nestelt je slim aan de top van het voor jou meest interessante complot: “James Files did it.” Met een oorlogskas gevuld tot aan de nok van je huis ga je sluw en doordacht op overname-pad. Je koopt links wat rechten, en rechts een bepalend aandeel in een uitgeverij en een goed gevulde web site. Je smijt met geld, het kost je honderdduizenden dollars, maar je kan de geur van onsterfelijkheid tot diep in je neus ruiken.

    Het loopt anders. Je krijgt met iedereen ruzie. Onaangename telefoongesprekken volgen omdat je weer eens gefrustreerd raakt door het gebrek aan belangstelling van de media en daarom domme dingen gaat doen. Je komt ook hier en daar wat afspraken niet na. Je wordt een paria. Iemand waarvan openlijk wordt gezegd: “Dankbaar has done a tremendous disservice to the JFK Research community as well as to the American and International public by perpetrating the Files hoax along with others that Dankbaar “controls” with his blatant abuse of money.” Je publiceert nog wel een boek, en een DVD. Er is alleen geen belangstelling voor. Van niemand. Later mag je nog wel een keer op komen draven voor een interview met Maurice de Hondt tijdens een internet TV show. Peter R. de Vries maakt zelfs nog een reportage samen met je in de U.S. Het helpt allemaal niets. Al levert het kortstondige avontuur met de wel beroemde misdaadjournalist je een bezoek van een arrestatie-team op. Privacy is niet je sterkste kant. Dat akkefietje loopt met een sisser af. De rest? Het blijkt een drama.

    Ondertussen ben je ongeduldig als je bent op zoek geweest naar een ander project om je mee te bemoeien. Je hebt de smaak te pakken van het ‘beroemd worden’. Je koekoeknestelt je in de Deventer Moordzaak. In het kort. `Het kost je handenvol geld, levert je een huisinval van politie, een rechtszaak, een veroordeling en een contactverbod op en het blijkt een drama.

    Niet lang daarna parachuteer je jezelf voor de derde keer in een research clubje. Ditmaal rond de moord op Marianne Vaatstra; een Friese tiener. Het duurt niet lang of je bepaalt het beleid in het complotnest. Net als bij het James Files avontuur of de DMZ word je al snel – onhandig en ongeschikt als je bent – de spreekbuis voor het ‘alternatief’. Aandacht krijg je niet of nauwelijks, maar wel de interesse van de Brabantse scharrelaar J. Hans Mauritz. De imposante dikbuik praat je al snel in het project tot het publiceren van een boek over de Vaatstra-moord. Het boek komt er, met veel inspanning en geld. Het levert je rechtszaken op. Veroordelingen ook. Het boek wordt verboden door de rechtbank en de gedrukte exemplaren moeten allemaal vernietigd worden. Daarnaast blijkt de scharrelaar uit Dongen uiterst onbetrouwbaar en niet zo heel handig met jouw geld. De man is een wandelend drama. Jijzelf wordt bovendien als ‘een malloot’ achtervolgt. Het lukt je daarmee wel om de belangstelling van Justitie te krijgen. Het levert je een veroordeling tot een voorwaardelijke gevangenisstraf en een schadevergoeding voor de gedupeerden van 1500 euro ieder op. Dapper stap je over deze en je teleurstelling te zijn opgelicht heen en schrijf je eigenhandig een herziene versie van je Vaatstra-boek. Had je dat maar niet gedaan. Het blijkt een drama.

    Daar zit je dan. Achter je imposante schrijftafel in een koud en stil huis. Voor je liggen de dagvaardingen, de vonnissen, en de facturen van je advocaat. Je hebt net het vonnis gelezen van een kortgeding dat je voerde om 200.000 euro aan verbeurde en geïncasseerde dwangsommen terug te vorderen. Het lukte je deels; 128.000 euro en een beetje lijkt onrechtmatig. ‘Lijkt’, want je gaat in hoger beroep, en dan is niets meer zeker, ook het vonnis van een rechter niet. Het is een drama. Zesenzestigduizend euro aan dwangsommen verbeurt voor een boek dat niemand wil lezen, en toch denk je een overwinning te hebben behaald. Je schudt vermoeid je hoofd. Je lijkt wel gek geworden.

    Dan is het nog niet eens morgen. De dag dichterbij dat die andere overige zaken gaan voorkomen. Je weet het nu al. Dat wordt een drama.

    https://swapichou.wordpress.com/2016/02/18/drama/

Geef een reactie